ROZDZIAŁ X

W ramach rekompensaty, że tak długo mnie nie było, postanowiłam sprężyć dupę i taaa daaaaaam! Macie rozdział już dzisiaj. 

Z DEDYKACJĄ DLA JAGODY ORAZ BIANKI <3 Dziękuję, że mnie wspieracie. 

--------

Siedziałam na krzesełku, obok Niall'a i patrzyłam nań z troską. Miał niezłego siniaka, i to tylko dlatego, że stanął w mojej obronie. Do gabinetu wszedł lekarz, który zaszył łuk brwiowy blondyna i dał mu jakieś tabletki, na poprawę czegoś tam. Gdy wyszliśmy z szpitala dostał opieprz, że niepotrzebnie się pakował w to wszystko, a ostatecznie rzuciłam mu się na szyję. Przygarnął mnie do siebie, mocniej, a ja zaszlochałam.

-Niall, kretynie, martwiłam się.

*

-Toooori!- mruknął blondyn, opierając głowę na moim ramieniu.

-Co jest, żarłoku?

-Ej!- oburzył się.

-Sorka. No co?

-Bo...

-Wyduś to z siebie, Horan.

-Umówisz się ze mną?- szepnął mi na ucho, a przez moje ciało przebiegł przyjemny dreszcz. Odwróciłam się do niego przodem. Moje oczy błyszczały z podekscytowania. Przytaknęłam.

Chłopak uśmiechnął się, a ja utonęłam w błękicie jego oczu.

Stałam przed lustrem w moim pokoju i oceniałam swój wygląd.

-Wyglądasz przepięknie, siostra.

-Dzięki. Alan..

-Tak?

-Co jest między Tobą, a Austin'em?

Chłopak momentalnie się spiął.

-Wiesz, że ja nie mam nic przeci..

-Spałem z nim.

-Co? Jak to?!

-Nie wiem.. Jakoś tak wyszło. Od początku wiedzieliśmy, że nie jesteśmy ani przyjaciółmi, ani parą. Byliśmy pomiędzy, ale..

-Ale?

-Ja się chyba w nim zakochałem.

-To wspaniale. On jest dobrym człowiekiem, trafiłeś na dobrą osobę. Ale co z Jennifer?

-My już nie jesteśmy razem.

-I nic mi nie powiedziałeś?! Foch!- odwróciłam się, śmiejąc się niemożliwie.

-Teraz mówię. Zerwałem z nią dwadzieścia minut temu.- zaśmiał się. Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się.

-Będziecie szczęśliwi.

Alan zarumienił się wściekle.

*

-No Tooooooooori! Chodź!

-Niall, nie! Mam lęk wysokości!

-Będę Cię trzymał. Proszę? „Ani sekundy dłużej nie wahaj się.”

-Zgoda- mruknęłam, a chłopak splótł nasze palce i pociągnął mnie na London Eye.

Nie patrz w dół, nie patrz w dół, nie patrz w dó... cholera! Ale wysoko! Jezu Chryste! Niall'u James'ie Horan'ie zginiesz marnie! Przyczepiłam się do jego ramienia mocniej, a chłopak zaśmiał się, obejmując mnie. Schowałam twarz w zagłębieniu jego szyi, a mój oddech powoli wracał do normy. NIGDY WIĘCEJ. Poczułam jak usta Niall'a muskają płatek mojego ucha.

-„And You Make Me Strong”- zanucił, a ja spojrzałam w jego oczy. Uśmiechnął się tak pięknie, a ja już świata nie widziałam. Liczył się tylko on, ja i ta chwila.- „Znowu ktoś woła SOS, ty z autopsji znasz to lecz, po co nam zawahania stan? Potrzebujemy zmian. Życie może być, jak lunapark. Miej odwagę, by nacisnąć start. Życie może być jak niezły film, celebruj każdą z chwil. Nawet sekundy dłużej nie wahaj się..

-Gdyby tak zapomnieć o..

Zasadach co..

Trzymają w klatce nas..

Gdyby tak, jak w stereo..

Usłyszeć głos, co ciągle woła..

-Unieś się nad ziemię, unieś się nad ziemię, unieś się nad ziemię...

-Wysoko tak..”*

Uśmiechnęliśmy się. Nasza piosenka. Objął mnie mocniej, a ja się w niego wtuliłam. Oglądaliśmy zachód słońca. Najpięknieszy widok, jaki w życiu widziałam. Najlepsza chwilia w całym moim życiu, z najlepszym chłopakiem na świecie. Niall jest cudowny. Boję się tylko, co będzie, gdy pozna moją przeszłość. Gdy się dowie o ojcu. Nie chcę, by odszedł. Kocham go nad życie. Tylko z nim czuję się 3 metry nad niebem. I mam nadzieję, że tak już pozostanie.

*

Promienie słońca, wpadające do mojej sypialni, rozbudziły mnie. Z uśmiechem na ustach, poszłam się przyszykować do szkoły. Za chwilę będzie tu Austin. Lub już jest, jeśli nocował u Alan'a. Cieszę się, że przynajmniej jeden z nich się przyznał. Ubrana, zapukałam do pokoju brata. Nie usłyszałam odpowiedzi, więc weszłam do środka. Widok, który zobaczyłam był tak słodki, że omało się nie przewróciłam. Austin leżał wtulony w mojego brata, a ten bawił się jego włosami. Uśmiechnął się, gdy mnie zobaczył.

-Słodko razem wyglądacie, ale spóźnimy się do szkoły.

-Jasne, już go budzę- szepnął, po czym nachylił się nad Aus'em.-Kochanie, wstawaj. Musisz iść do szkoły.

Brunet zaczął macać twarz mojego brata, i wciskał mu palec na nosie.

-Kotku, co ty robisz?

-Szukam wyłącznika.

Przewróciliśmy oczami, a Austin powoli zaczął uchylać powieki.

-Victoria!- pisnął, a ja wybuchnęłam śmiechem- Co t..tty tu robisz?

-Mieszkam? Austin, pogadamy po drodze, za dwadzieścia minut mamy lekcje!

-Dobra..- zwlokł się z łóżka, a ja cicho westchnęłam, siadając na jego skraju i całując braciszka w policzek.

-Jak randka?

Uśmiechnęłam się, czując, jak wznoszę się kilka metrów wyżej. Nie były słowa tutaj potrzebne.

*

-Austin, słuchaj. Akceptuję fakt, że spotykasz się z moim bratem, ale błagam. Wiesz, że wolę być wcześniej w szkole.

-Dobra.. Ej, czy to nie Niall?- wskazał na blondyna pod szkołą, który na mój widok szeroko się uśmiechnął. Cmoknęłam Austin'a w policzek, żegnając się krótkim „pa” i pobiegłam do swojego chłopaka, niemal rzucając mu się w ramiona.

-Stęskniłem się za Tobą.

-Ja też, kochanie.

- - - - -

Mrozu- 1000 m nad ziemią (kocham <3)
P.S. Znów zmieniłam obrazek XD teraz są już wszyscy ważni bohaterowie.