Niall

Dla Jagody.
Mateusz, dla Ciebie jutro :)
------
Jeszcze raz przejechałam pędzelkiem po paznokciu, na którym lśnił już czarny lakier. Wszystko wypełniało pustkę, w moim sercu. Chciałabym, aby był ze mną, na zawsze. Jego już nie ma. Jest aniołem. Upadłym na wieki. Był w moim sercu, przez tyle lat. Kłamał i przepraszał, mówił że kocha. Czy kochał, gdy zdradzał? Ile razy byłam mu w stanie zdradę wybaczyć? Ani razu. Bo dopiero teraz się o nich dowiedziałam. Byłam tylko kolejną zdobyczą. Naiwną panienką.
-Wiesz, że tak nie było! Że Cię kochał! Że to była tylko jedna impreza.
-Cóż, o jedną imprezę za dużo.
Tak bardzo za tym wszystkim tęsknię. Chciałabym, aby był przy mnie. Ale to już nie było możliwe. Bo jego już nie było. Zostawił mnie z ogromnymi wyrzutami sumienia. I jednym wspomnieniem.
-Niall, zwolnij. Boję się.
Nie posłuchał mnie. Nigdy nie słucha. 
-Kochanie, spokojnie. Droga jest pusta, jest sucho, spokojnie.
Prychnęłam pod nosem i upewniłam się, że mam zapięte pasy. Spojrzałam przed siebie. Przed nami ostry zakręt. Nagle zaczął padać deszcz.
-Pięknie- westchnęłam. Kątem oka zauważyłam, że Niall nie jest zapięty.- Niall zapnij pasy!
-Nie.-uśmiechnął się.
-NIALL!
-Moje życie, moja sprawa. Jest ryzyko, jest i zabawa.
-Niall, proszę..-szepnęłam. Ale ani myślał nie posłuchać. Wjechaliśmy w łuk. Niall jechał nie tym pasem, co powinien. Upomniałam go. Zauważyłam, jak z naprzeciwka jedzie jakiś samochód. Ogromny samochód. Tir. Nie zdążyłam go ostrzec. Nic nie zdążyłam powiedzieć. Auto uderzyło w nas z ogromną siłą, Wpadliśmy w poślizg. Zaczęliśmy dachować. Piszczałam. Wpadliśmy na coś. Drzewo. Leżeliśmy na dachu, przygniecieni do drzewa, a z drugiej strony jechał na nas tir, który nie potrafił wyhamować. Niall patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. Ja płakałam. Samochód wjechał w nas od strony kierowcy. 
-Niall!-krzyknęłam. Chłopak zakrztusił się. Krwią. Powieki mu powoli opadały. Wszędzie było pełno krwi. Wyjęłam komórkę, zadzwoniłam po karetkę.- Niall, nie zamykaj oczu!
Uśmiechnął się, na ile potrafił. I znowu mnie nie posłuchał. Piękne niebieskie tęczówki zostały zasłonięte. Uścisk na mojej dłoni się poluzował. Oddech spowalniał. Krew nie przestawała się sączyć. A serce kończyło swoją pracę. Po moich policzkach płynęło wiele łez. 
-Niall! Niall, błagam! Kocham Cię! Niall, do cholery! Nie mogłeś mnie chociaż raz posłuchać?!
Dlaczego? Dlaczego go nie zmusiłam, by zwolnił. By zapiął pasy.. Teraz go nie ma.
-Niall..-szepnęłam, nim straciłam przytomność.


Obudziłam się w szpitalu. Podpięta do przeróżnych kabli i kabelków. Zerwałam wszystko i pobiegłam na korytarz. Przed salą siedzieli chłopcy.
-Gdzie on jest?!
-Operują go.
Osunęłam się po ścianie i zaczęłam płakać. Nie.

*

-Niall? Kochanie? Obudź się.

Chłopak powoli uchylił powieki.

-Cześć- szepnął. Musnęłam jego usta. Od operacji minęło kilka dni.

-Jak się..

-Wiesz, zawsze bałem się śmierci.-powiedział. Zmrużyłam oczy.

-O czym Ty..

-Miałem Ciebie, chłopaków, fanów i rodzinę. Miałem wszystko, czego potrzebowałem. Kocham Cię, wiesz? Ale już nie boję się śmierci. I tak nas kiedys spotka, więc.. Chciałem Ci powiedzieć, że nie jestem na nią przygotowany. Nie potrafię po prostu odejść i Was zostawić. Ale wiem, ja to po prostu czuję, że już czas. Odchodzę, Jagoda. Przepraszam, skarbie, ale nie zatrzymam tego. Śmierci nie da się oszukać. Jak mnie już nie będzie i coś poczujesz, spójrz w niebo. Nawet jak będzie brzydka pogoda, to zaświeci słońce. Tym słońcem będę ja. Zawsze będę przy Tobie. Obiecuję.

-Niall, nie rób tego.

-Kocham Cię. Żegnaj.

Zamknął oczy. Po jego policzku spłynęła łza. Akcja serca zamieniła się w długą prostą linię.

-Niall? Niall! NIALL!-krzyknęłam i się rozpłakałam- nie..

Ułożyłam głowę na jego piersi.

Otarłam łzę z policzka i wyszłam z domu razem z Harry'm i Tom'em.

-Mamo?

-Nic, skarbie. Po prostu tęsknię za tatą.

Chłopiec uścisnął moją rękę, a ja wtuliłam się w Harry'ego. Po chwili poczułam, jak jeszcze trzy pary rąk mnie obejmują.

-Niebo odzyskało swojego anioła. Nie płacz.

-Upadłego anioła.

-Ale jednak anioła. Ty masz drugiego anioła na ziemi- Liam wskazał Tom'a, bawiącego się z jakimś chłopcem. Uśmiechnęłam się.

-Ja po prostu tęsknię. Wciąż mam przed oczami wypadek i rozmowę w szpitalu.

-Zapomnij o tym. On już nie wróci. Masz Tom'a. Masz Harry'ego. Masz nas. Jesteśmy rodziną, pamiętasz?

-Tak. Kocham Was, chłopaki.

Poczułam, jakby ktoś trzymał dłoń na moim ramieniu. Po moim policzku spłynęła łza, a na usta wkradł się uśmiech. Spojrzałam w niebo. Chociaż było zachmurzone, zbierało się na deszcz, to wyszło słońce.

"Jak mnie już nie będzie i coś poczujesz, spójrz w niebo. Nawet jak będzie brzydka pogoda, to zaświeci słońcę. Tym słońcem będę ja. Zawsze będę przy Tobie. Obiecuję."

Nie kłamałeś, Niall. Kocham Cię.

//L.