Larry

Dla Mateusza :*

- - - - - - - - – - - - -

Ze łzami w oczach obserwowałem, jak Harry pakuje swoje rzeczy. Od kilku tygodni podejrzewałem, że ma romans. Wracał późno do domu, przesiąknięty jej zapachem. On się oddalał, a ja nic nie mogłem z tym zrobić; za późno to zauważyłem.

Oparty o framugę, patrzyłem z góry, jak wrzuca swoje rzeczy do walizki. Wstał, a ja spojrzałem mu w oczy z dołu.

-Ja..- nie wiedział, co powiedzieć. Był zmieszany, a w oczach czaił się smutek. Pewnie udawany, jak cały ten związek.

-Nic nie mów- zacząłem, zanim od zdążył cokolwiek powiedzieć.- Po prostu się spakuj. Spakuj się i wyjdź. Nie chcę Cię więcej spotkać. Nie chcę mieć z Tobą nic wspólnego.

Pojedyncza łza spłynęła mu po policzku, a ja odwróciłem wzrok. Wziął bagaż i wyszedł, zostawiając mnie z niczym.

Dopiero teraz się rozpłakałem.

*

Kiedy Harry odszedł, ja stałem się wrakiem człowieka. Nie wychodziłem z domu, nie spotykałem się z przyjaciółmi... Ten lokaty chłopak zmienił moje życie o 180 stopni, a potem tak nagle zniknął.

A wszystko zaczęło się, kiedy pewnego dnia spotkaliśmy piękną dziewczynę. Miała na imię Nathalie. Wpadła na nas, a ja od razu wiedziałem, że nie wróży to nic dobrego. Czułem, ze między nimi zaiskrzyło. Zaczęli się spotykać. Niby jako przyjaciele, bo rzekomo wciąż mnie kochał, jednak szybko zorientowałem się, że z nią sypia. W końcu ona jest ładna, mądra, zabawna.. A przede wszystkim jest dziewczyną. A związek z dziewczyną jest normalny. Odszedł jednak, dopiero, gdy mu kazałem. Znalazłem w jego marynarce pierścionek i kazałem mu się wynosić. Jak się później okazało, dziewczyna była w ciąży. Wiem, że zamieszkał z nią. W końcu musiał ponieść odpowiedzialność za dziecko.

Wciąż go kochałem, a to było błędem. Bo to mnie zabijało.

Moje serce się poddawało; umierałem.

Najgorszy był czas, kiedy spotykałem go na ulicy. Zawsze omijałem ich szerokim łukiem, a on zawsze znajdywał sposób byśmy się zderzyli.

Ale i ten okres przeminął.

Gdy nauczyłem się żyć bez niego, on stanął w moich drzwiach.

*

Czajnik zaczął piszczeć. Zalałem herbatę i drżącymi dłońmi wziąłem kubki w dłoń. Podałem mu jedną szklankę i usiadłem naprzeciw.

-Co.. Co tu robisz?

-Ja..

-Powiedziałem, że nie chcę Cię więcej widzieć..- przerwałem mu.

-Wiem, ale ja..- nie wiedział, jak ująć to w słowa.

-Ale ty co?

Wziął głęboki oddech.

-Chciałbym, abyś został świadkiem na moim ślubie.

Serce podskoczyło mi do gardła. Biorą ślub.

-Nie.

-Ale..

-Powiedziałem nie.

Drzwi do mieszkania otworzyły się.

-Kochanie, wróci.. Oh, cześć.- W salonie znalazł się Nath, którego oczy ciskały gromy w stronę Harry'ego za to tego drugiego były przepełnione bólem zmieszanym ze złością i nienawiścią. Ciekawe..

-Wracając. Loueh, proszę Ci..

-NIE NAZYWAJ MNIE TAK!

-Lou.. proszę. Byliśmy przyjaciółmi- uniosłem brwi w górę. Dzisiaj już tylko przyjaciółmi. Na jego usta wkradł się delikatny uśmiech; przypomniał coś sobie.

-Czemu Ci tak zależy?

-Jesteś dla mnie ważny. Potrzebuję Cię.

Moje serce zabiło szybciej.

-Nie wiem...

-Loueh, błagam. Weź Nathaniel'a i przyjedźcie.

-Kiedy to jest?

-Dwudziestego sierpnia- moje oczy rozszerzyły się do rozmiarów spodka. Spojrzałam na Nathan'a. Przyglądał się nam z zaciekawieniem.-Proszę?- dodał, widząc moją reakcję.

-Ja..

-Louis, błagam!- zawołał, klękając przede mną.

-Po co Ci tam ja?

-Bo Cię ko..potrzebuję.- ugryzł się w język. Uniosłem jedną brew w górę. Co. On. Chciał. Powiedzieć. ? -Prooooszę!

-Niech Ci będzie.

Chłopak uśmiechnął się szeroko. Ukazał swoje dołeczki, które tak uwielbiałem. Odwróciłem glowę, żeby się na niego nie rzucić. Przy Nathaniel'u.

-Dziękuję- szepnął, kładąc mi dłoń na kolanie. Zacisnąłem zęby.

Usłyszałem trzask drzwi. Wyszedł.

-Mogę wiedzieć, gdzie idziesz?

-Chciałeś chyba powiedzieć idzieMY, skarbie.- chłopak uniósł jedną brew w górę.- Na ślub Harry'ego.

Nath otworzył szeroko oczy w zdumieniu. Uśmiechnąłem się, po czym wstałem i ucałowałem chłopaka w policzek.

-Będę jego świadkiem- szepnąłem mu na ucho, po czym zaczęliśmy się śmiać.

*

To wszystko tak szybko minęło, że aż żałowałem zgodzenia się. Teraz stoję sobie przed kościołem i palę, by uspokoić nerwy. Dopiero teraz to do mnie dotarło. Harry się żeni.

-Cześć, Lou.- usłyszałem szept przy uchu. Odwróciłem się i zobaczyłem Liam'a. Rzuciłem mu się na szyję, mocno przytulając.- Od kiedy palisz?

-Od niedawna. W sumie, od kiedy Harry mnie odwiedził.

-Jak się z tym czujesz?

-W sumie.. Nawet nieźle.

-Biednyś...-usłyszałem ponownie za plecami. Odwróciłem się napotykając dwójkę pozostałych przyjaciół.- Cześć, Louis.

-Jezu, jak dawno Was nie widziałem!

Zaśmialiśmy się.

-Od kiedy..

-Od kiedy odwiedził mnie Harry.

-Oh. No tak.

-Długo to na szczęście nie potrwa. Tylko ślub i z głowy.

-Co? A wesele?

-Zmywamy się z Nath'em. W sumie mieliśmy przyjść na ślub, a nie na zabawę, nie?- chłopaki spojrzeli po sobie- poza tym jutro wylatujemy.

-Gdzie?!

-I po co?!

-Do Dusseldorfu. Znaleźli serce dla mnie. Czeka mnie operacja, której mam zamiar nie przeżyć.- powiedziałem.- Auuu!- dodałem, czując, jak dłoń Liam'a zderza się z moją głową.- Sorry. Ale i tak nie planuję wrócić. Za dużo wspomnień.

-Będziemy tęsknić- powiedzieli, a w oczach zebrały się nam łzy.

-Ja też, chłopaki. Ja też- szepnąłem, po czym przytuliłem przyjaciół. Poznanie Harry'ego było najgorszą rzeczą, jaka mogła mnie spotkać. Ale niczego nie żałuję. On też mnie czegoś nauczył. I dał chwilę szczęścia. Szkoda, że tylko chwilę.

Weszliśmy do kościoła. Każdy z nas był lekko przybity. Zająłem swoje miejsce, jako świadek i zaczekałem, aż cała ceremonia się zacznie. Po chwili obok mnie pojawił się Harry, który podał mi obrączki. Uśmiechnął się ciepło, choć w oczach był widoczny smutek. Spojrzałem w kierunku wejścia. Nagle zrobiło mi się słabo, ale jedyne, co zdążyłem zrobić, to spojrzeć na wystraszonego Nathaniel'a.

*

-On się ma do cholery obudzić!

-Nie wiemy, czy serce się przyjmie..

-Gówno mnie to obchodzi! Ma się obudzić.

Powoli uchyliłem powieki i spojrzałem na Nathaniel'a siedzącego na krzesełku obok i Harry'ego kłócącego się z lekarzem.

-Louis!-krzyknął Nath rzucając mi się na szyję.- Kochanie, tak się martwiłem- szepnął, całując moje spierzchnięte wargi. Uśmiechnąłem się. Kątem oka spojrzałem na Harry'ego. Wciąż był w garniturze, czyli na pewno nie był w domu.

-Lou? Jak się czujesz?

-Przepraszam- szepnąłem.

-Nie przepraszaj!

-Zepsułem Ci ślub.

-I tak by nie doszedł do skutku- uśmiechnął się lekko.

-Co?-szepnąłem ponownie.

-Twój chłopak miał wstać przy tekście, czy ktoś jest przeciwny, a ja miałem powiedzieć „nie”.

Otworzyłem szeroko oczy i spojrzałem pytająco na Nathan'a.

-Kochasz go. Nie mogłem pozwolić, by wziął ślub z kimś innym, niż Ty.

-Ale..

-To było ustawione.- powiedział Harry.- Ja jej nie kocham. Zrozumiałem to dopiero, gdy kazałeś mi się wynosić.

-Jesteś ojcem jej dziecka.

-Głównie dlatego był ślub. Ale to nie moje dziecko. Po pierwszym razie z nią, wiedziałem, że nie umiem tak. Nie potrafię z dziewczyną. A ona zaszła w ciążę z kolegą z pracy. Żadne z nas się nie kochało. Ja wciąż kochałem Ciebie, a ona Chris'a.

-Nathan, czy ty..

-NIE! Ja Cię naprawdę kocham! A ustawka była tylko i wyłącznie ze ślubem. Jesteś dla mnie cholernie ważny, nie myśl nigdy inaczej!

*

-Nienawidzę Cię!- krzyknąłem.

-Ja Ciebie bardziej.

Po raz kolejny przez salon przebiegła salwa śmiechu.

-Jesteście cholernie słodcy. Aż się rzygać chce.

-Dzięki, Zi!- zaśmiałem się.

Harry uśmiechnął się i do mnie podszedł.

-Kocham Cię.- powiedział, obejmując mnie w pasie.

-A nie nienawidzisz?

-Też. Ale kocham bardziej.

-Kiedyś się zgubisz.

-Niby kiedy i w czym?

-Kiedyś. I między wypieprzaj, a wróć.

-Kocham Cię, wariacie.

-Nie nazywaj mnie wariatem, wariacie. I ja Ciebie też.

Nasze usta złączyły się, a wokoło było pełno wiwatów.

-Jesteście idiotami- westchnął Zayn.

-Ale Waszymi.

-Poza tym.. Wy też

Kolejny raz salon wypełnił nasz śmiech.

//L.

-----

Yup. nie najgorszy, co nie?

Mnie się nawet, nawet podoba.. :)