#4 Larry

Dla Jagody :*

---------------------------------------------------------

Z Louis’en znam się już długi czas. Przyjaźnimy się od zawsze, ale niedawno coś się zmieniła. Trudno mi opisać to uczucie i nie wiem co ono oznacz. Stał się dla mnie kimś więcej, kimś ważniejszym. Na jego widok się od razu uśmiecham, a on na mój, ale to już nie są takie zwyczajne przyjacielskie uśmiechy. Nie potrafię tego nawet dokładnie opisać. Z tych wszystkich rozmyślań wyrwała mnie nagle Eleanor.
-Wszystko w porządku? Chcesz porozmawiać?
Ona była kochana. Była osobą, której zawsze mogłem się zwierzyć i potrafiła pomagać. Opowiedziałem jej co czuje. Obiecała, że nikomu o tym nie powie i się nad tym zastanowi.

-Louis chce z tobą porozmawiać.
-Gdzie on jest?
-U siebie.
Stanąłem przed drzwiami i wziąłem głęboki oddech. Wszedłem do pomieszczenia i usiadłem obok chłopaka.
-Patrzysz na mnie, widzisz lęk.-Powiedział tym swoim cudownym głosem.- Nie chcesz podejść, boisz się.
-Lou…
-Bo ja jestem pewien czego chce. Sam już nie wiem czemu chowasz się, każdy twój uśmiech zdradza twoją grę.
-Kocham Cię!
Powiedziałem i rzuciłem się na niego.
-W prostych słowach chcesz postrzegać świat.-powiedział i mnie pocałował.

O Nas wiedziała tylko El. Oboje stwierdziliśmy, że nikomu nie będziemy mówić o naszych uczuciach.
-Hej chłopaki gramy w butelkę?- Powiedział Niall.
-Jasne!-Odpowiedzieliśmy chórem.
-Dziewczyny wy też chodźcie!-Zaproponował Louis.
-Ma ktoś butelkę?
 -Tak.-Powiedziała El podając nam przedmiot.
usiedliśmy wszyscy w kole na podłodze i zakręciliśmy butelką. Ciut nam to nie wyszło bo biedny Lou oberwał w ręką. Za drugim razem wypadło na Danielle.
-Zadanie czy pytanie?
-Pytanie.
-Zabiła być Sophia Smith?
-NIE!-Odpowiedziała szybko.
-Szkoda.-Powiedzieliśmy
-Macie szczęście, że tu nie ma Liam’a.
Po kilku kolejnych rundach wypadł Lou.
-Zadanie.-Powiedział
-Oświadcz się El.-Powiedziała Perrie.
Spojrzał na mnie przepraszająco. Wstał i podszedł do dziewczyny. Uklęknął przed nią  wyciągając ręce w przód jakby trzymał pudełko z pierścionkiem i powiedział:
-Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?
-Coo?-Spytała zdezorientowana.
-Butelka, zrozum.
-A no spoko, spoko.
W tym momencie ukuło mnie coś w sercu. Nie dałem zbytnio tego po sobie poznać, ale wstałem z miejsca i poszedłem do swojego pokoju mówiąc, że boli mnie głowa. Wszedłem do swojego pokoju. Niedługo później usłyszałem pukanie do drzwi. Byli to Lou i El.
-Przepraszamy ale musieliśmy to zrobić.
-Wybaczam!
Powiedziałem i przytuliłem ich oboje.

Zeszliśmy na dół. El akurat rozmawiała z Lou.
-EL! EL!- Zawołała ją Perrie
Dziewczyna nie usłyszała tego.
-EL!
-Co?-powiedziała odwracając się.
-Dobra wiemy, że Twój narzeczony jest ważniejszy od nas ale nap pomóż.

-Kochanek!- Powiedziałem zanim zorientowałem cię co mówię.

Kocham Louis’a a Eleanor to nasza najlepsza przyjaciółka. Nadal nikt o nas nie wie ale mamy zamiar wszystkim o tym powiedzieć.

OopS

------------------------------------------------

Kochana ZABIJE!

Ja nie umiem pisać takich rzeczy!

Masz szczęście, że ktoś mnie zainspirował.

Kocham Ich.