Rozdział XIV

Jeden z najkrótszycg rozdziałów ;_;

Dla Bianki <3

+ Notatka pod rozdziałem

---------

Rozdział XIV

Patrzyłam tępo przed siebie. Cholernie bałam się, co się może stać. Gdy tylko usłyszałyśmy trzask drzwi, Demi, szybko mnie związała i posadziła na krześle. Mój telefon był już w kieszeni. Dziewczyna stanęła przy mnie z nożem, pod moim gardłem.

-Jeszcze raz się tak do mnie odezwiesz, suko..-warknęła, w tym momencie, w którym drzwi się uchyliły. I spodziewałam się tam nawet pozostałej części paczki, ale nie mojego ojca.

*

Stał przede mną skruszony, smutny, zły..

-Jak mogłeś?! Jesteś moim ojcem, do cholery! I pozwalałeś, by mnie szpecono i gwałcono! Nienawidzę Cię! Żałuję, że chciałam Cię poznać.

Mężczyzna podniósł wzrok przepełniony bólem i skruchą, jednak ja odwróciłam głowę.

-Dlaczego?

-Musiałem, przepraszam- uroniłam kilka łez.

Usłyszałam trzask drzwi i znowu byłam sama. Po wyjściu mojego „tatusia” wszedł tu Justin.

-Hej, kwiatuszku- mruknął. Uniosłam w górę brwi. Podszedł bliżej.- Może..- zaczął podnosząc moją koszulkę. Przełknęłam ślinę.- Może się zabawimy?-spytał retorycznie a ochydny uśmiech wpełzł na jego twarz. Harry, proszę.. Bądź szybciej.

*

Od dwóch dni nie mogłam wyjąć telefonu. Zaczęłam myśleć, że Harry mi jednak nie pomoże. I nagle znowu zostałam sama z Demi.

-Hej- bąknęła, wchodząc do środka.

-Cześć..-szepnęłam.

-Nie mogę Cię odwiązać- zachlipiała. Co on jej zrobił?!- Za niedługo wrócą i to byłoby ryzyko.

-Rozumiem. Co on Ci zrobił?

-Znowu mnie zgwałcił.

Przełknęłam głośno ślinę.

-Mnie też..-szepnęłam.

Harry, do cholery, pospiesz się.

Nagle usłyszałyśmy trzask drzwi. Przerażone, szybko na siebie spojrzałyśmy. Demi poderwała się w górę i przyłożyła mi nóż do twarzy. Przełknęłam ślinę, a na jej twarzy pojawiło się przepraszam, nim przybrała maskę.

-Suko, ostrzegałam Cię!- syknęła i delikatnie przejechała po moim policzku.

-Znowu Cię zdenerwowała?

-Tak. Musimy ją jeszcze trzymać?! Wkurza mnie!

-Dasz radę, skarbie. Jeszcze tylko kilka dni.

W jego oczach dostrzegłam błysk i od razu wiedziałam, że kłamie. Zawsze gdy kłamał, miał ten błysk. Przełknęłam głośno ślinę, bojąc się następnych dni. To się nie skończy dobrze.

Jęknęłam cicho, kiedy przy skórze poczułam zimny metal. W oczach chłopaka dostrzegłam furię. Co ja niby powiedziałam?! Właściwie to nic nie powiedziałam. I wtedy zrozumiałam. Czy bym coś powiedziała, czy nie, i tak mi zrobi krzywdę. Był sadystą. Dlaczego ja się tego nie domyśliłam, gdy z nim byłam?! Powoli rozumiałam, że to zbliżało się do końca. Do mojego końca.

-Dlaczego?- „zapytuję. A potem szybko w duchu, mówię sobie dajmonije*. Przecież „dlaczego”, to słowo z tamtego świata, z tamtej epoki, słowo przekreślone. Tu już nie wolno się pytać; tu wolno tylko słuchać”**

Już myślałam, że nic mnie nie uratuje, kiedy rozsuwał zamek w spodniach. Lecz wtedy do pomieszczenia wbiegł chłopak w kapturze i okularach przeciwsłonecznych. W dłoni miał broń. I gdyby nie wystające loczki, nie miałabym pojęcia, że to był Harry.

PuSSy

_______________

*damonije- tu: wsłuchując się w damonija, boski głos wewnętrzny ostrzegający przed popełnieniem złego czynu, pomyłki.

**Andrzej Bobkowski „Szkice Piórkiem fragmenty”.

Zapożyczyłam ostatnie zdania z „Stajnia w Chalons ,25.9.1940”, bo stwierdziłam, że pasuje. Nie miejcie mi tego za złe :*

~~

!

ZWIASTUN:

Tak, jak obiecałam rozdziały przez majówkę będą codziennie.