Louis

Dla Malwiny :*
Dużo pieniędzy! Miłości! Szczęścia! Sama wiesz kogo! XD
Kocham Cię
~Domi <3
---------------

-Myślałeś, żeby zająć się tym na poważnie?-spytałam, siadając na murku.

-Nie. Nie umiem grać.

-Louis, żartujesz sobie ze mnie? Jesteś świetny!

-Tak, jasne-prychnął pod nosem. Zaśmiałam się i zaczęłam machać nogami.- Jak dziecko...-westchnął, wybuchając śmiechem.-Spróbujesz?

-Nie, nie umiem.

-Oj spróbuj.

Podszedł do mnie i zdjął z murku. Objął w pasie i położył dłoń na mojej. Nakierował piłkę do kosza i rzuciliśmy.

Udało się.

-Spróbuj sama.

Westchnęłam i powtórzyłam wszystkie poprzednie ruchy. Trafiłam. Zaśmiałam się i rzuciłam przjacielowi na szyję. W tym czasie dołączyli do nas Liam z Zaynem, po chwili Harry, a potem Niall.

-Cześć, chłopaki. Jak tam?

-Hej, młoda. Nie pytaj. A co Wy tu znowu...?

-Oj Hazzuś, Hazzuś. Próbuję przekonać Lou do zawodowej gry, ale wiesz, jaki on uparty.

-Ta, wiem- mruknął pod nosem, jakby nieobecny. Wciąż patrzał na Lou, jakby smutny? Co się między nimi ostatnio wydarzyło?

Potrząsnęłam głową, pragnąc pozbyć się nieprzyjemnych myśli.

Przecież nie chodzi o orientację Loczka, prawda?

*

-Malwina!-krzyknęła przyjaciółka, rzucając mi się na szyję.

-Cześć, Domi.

-Wszystkiego najlepszego, kochanie! Pieniędzy, miłości, szczęścia, Louisa...Au! Przecież go kochasz.

(Tak, Malwina, są tu podstawione PRAWDZIWE postacie, Lov u! <3)

-No tak, ale zaponiałaś chyba, że ma Elkę. I tak bardziej mnie martwi Harry. I dziękuję.

-Prosze. Ale czemu?

-Chyba się pokłócili. Oboje w swoim towarzystwie czują się dość nieswojo. Mam jednak nadzieję, że nie chodzi o orientacje Hazzy. W końcu Lou nigdy to nie przeszkadzało, nie?

-No niby nie. Zawsze to akceptował. A teraz chodźmy do nich. Porozmawiam z Lou...Na pewno coś mi powie. W końcu jest moim kuzynem, nie?

-Fajnych masz kuzynów.

-Wal się.

*

Gdy Domi wyszła z pokoju z Louisem, była równie przygnębiona, jak tamta dwójka. To znaczy, że się chyba dowiedziała. Uśmiechnęła się nikle, siadając obok mnie.

-Co jest?

-Nic takiego, naprawdę.

-Dominika..

-Nie mogę powiedzieć, przepraszam.- i wstała. Zabrała Harry'ego i Lou. Obróciłam się i zobaczyłam, jak przyjaciółka płacze. Rzuciła się Harry'emu na szyję, a Louis objął ich oboje. Coś się musiało stać.

-Malwina?-usłyszałam Zayna.

-Wszystko okej- mruknęłam, odwracając się od nich. Coś ścisnęło mnie za serce. Wiedziałam, że coś tu nie gra.

*

-Mówcie.

-Okej. Umieram.

-CO?!- wrzasnęłam. Harry powiedział to tak spokojnie. -Dlatego byliście tacy smutni..?

-Też. Ale zaczęło się od tego, że zerwałem z El, powiedziałem o tym Hazzie, a on się rozpłakał.

-Dlaczego?- zdziwiłam się.

-Bo jej nie lubię i powiedziałem to Lou. A on tak nagle zerwał...A ja nie chciałem stać mu na drodze do szczęścia.

-Problem w tym, że zerwałem z dwóch powodów. Jeden to fakt, że Harry jej nie cierpi. A dwa to Ty.

-No a potem tak po prostu powiedziałem mu, że jestem chory i...

-No i się popłakaliśmy.

-Dodatkowo bałem się powiedzieć chłopakom, ale w końcu to zrobiłem. I postanowiliśmy założyć zespół.

-Ale..

-Ale może się to nie udać. Ponieważ zostały mi dwa miesiące życia..

*

-O mój Boże, Lou! Oczywiście, że tak!-krzyknęłam, rzucając się mu na szyję. Obrócił nas wokół osi, a łzy popłynęły po moich policzkach. Ludzie zaczęli klaskać.

-Gratuluję-szepnęła Domi, jednak po chwili zniknęła.

Zastałam ją w pokoju obok. Płakała.

-Nie płacz..

*

–…ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską…

–…w zdrowiu i w chorobie…

–…w dostatku i w biedzie…

–… i że Cię nie opuszczę…

–…aż do śmierci.

Domi wyszła z kościoła, kiedy powtarzałam za księdzem.

–Louisie Williamie Tomlinson, czy bierzesz sobie tą oto kobietę za żonę i przyrzekasz kochać ją i szanować dopóki śmierć was nie rozłączy?

-Tak.

Choć Harry'ego nie było z nami już wiele lat, Domi wciąż żyła tamtym zdarzeniem.

Harry umarł niedługo po tym, jak się związali. Zespół nie doszedł do skutku. A mojego przyjaciela nie ma z nami od trzech lat. Przegrał walkę z chorobą.